Nie obyło się bez przygód... czyli Triathlon Nieporęt na dystansie 1/8 Ironmana

Specialized Triathlon Series Nieporęt (16.07.2017) 

Start na dystansie 1/8 IM (2 z 3).

Jak to zwykle u mnie nie obyło się bez przygód... 

 

fot. Bikelife

   Pływanie (475 m) w zalewie Zegrzyńskim na wzburzonej tafli wody... <tu pozdrowienia przepływającym nieopodal łódkom>, niemal 200 osób na starcie. To nie mogło się skończyć bez pralki. Na początku ławica dorszy płynęła na pierwszą z czterech bojek. Całe szczęście zagęszczenie pływaków w wodzie szybko się rozrzedziło i spokojnie można było kontrolować oddech (a jeśli nie żwawsza praca nóg pozwalała na to ;).
Końcówka etapu pływackiego - do strefy zmian - dłuuugie wyjście, spokojnym brzegiem. Można było się zmęczyć samym tym etapem :) Woda - 10 miejsce.

fot. Bikelife

   Rower (22.5 km) - początek po kostce brukowej rodem z PRL-u, dalej już patelnia - asfalt gładziutki, równiutki, tak, że chciało się jechać. Wszystko super, gdyby nie fakt, że noga tego dnia, nie podawała mi najlepiej. Czułem się dobrze rozgrzany, jednak nie mogłem wejść na wyższe obroty. Nogi szybko ulegały zakwaszeniu. Pozostała mi jedynie jazda z wysoką kadencją - bez siłowania się. To pozwoliło do nawrotu dojechać z dużą rezerwą, a pozostałą część dystansu dać w gaz ile fabryka dała.

fot. Bikelife

  Sęk w tym, że tego nie dała nie za wiele, bo o ile na rowerze pruje zwykle co sił, tak jakoś tego dnia brakowało mi rezerw, mimo, że czułem się dobrze. Dałem się objechać jednemu kolarzowi, próbowałem też złapać kontakt, aby nie odjechał za daleko. W tym samym momencie lekkie skurcze zaczęły dawać o sobie znać...
-No nie! - pomyślałem, zrobię wszysko, aby dowieźć dobre miejsce do mety! Z roweru schodzę z 11 czasem.

fot. Bikelife

    Bieg (5.25 km). Moje obawy - jak to będzie po męczącym rowerze? Mięśnie nóg miałem poszatkowane przez ok 3-4 minuty. Szybko złapałem tempo i biegłem już poniżej 4:00 min/km. Pośród rozłożystych drzew, rześkiego powietrza masującego płuca wyprzedzałem kolejnych i kolejnych biegaczy. Wtedy usłyszałem szybkie tup, tup, tup... Ktoś mnie wyprzedza! Chwila, moment, do tego nie byłem przyzwyczajony... Gonię go! Tempo na zegarku poniżej 3:30 min/km. Nie zważam na to, bo jakoś lepiej mi się goni 'króliczka', aniżeli samemu nadaje tempo, kolejny km 3:32 min/km... cały czas mocno!

Kanapowi kibice, ja gdzieś na drugim planie. fot. Bikelife

  Wtedy na nawrotce dostrzegam bezpośredniego rywala z kat. wiekowej. Stawiam za cel dogonienie go, a mam jakieś 500 metrów do nadrobienia. Szybko biorę się do roboty... i już po kilku minutach przybijam mu pionę. Mijamy się i dalej próbuję gonić zawodnika z miejsca 1 w mojej kategorii. Mijam tak 2 kolejnych z kategorii Open. Przed samą metą doganiam 5 zawodnika i 5 sekund przed linią i spikerem dziękującym za udział wpadam na miejscu 4-tym z czasem 1:10:55 h, ze stratą 30 sekund do 1 miejsca w kategorii. Niby coraz bliżej, ale ciągle nieco brakuje.
Mam nadzieję, że na Specialized Triathlon Chodzież 13.08 powalczę o 1 miejsce! Do nadziei jednak, trzeba dołożyć jednak jeszcze więcej zaangażowania na treningach!
A jeśli nie w tych zawodach, to jest szansa tego samego dnia na zwycięstwo w Generalnej klasyfikacji, ponieważ mam 51 sekund przewagi nad 2-gim zawodnikiem...
Mimo skurczy na rowerze, pobiegłem 5.25 km w 18:59 minuty, z czego jestem dumny.

Radość jest, jest!

4 miejsce z 172 w kat. Open, 2 miejsce w kat wiekowej.
Rozkład czasów: Pływanie 10, rower 11, bieg 3ci.
Co ciekawe pierwszy raz popłynąłem lepiej niż pojechałem.

Piwo z puchara smakuje inaczej :)

Niech moc endorfin jakich doświadczyłem będzie z Wami!

Trzej muszkieterowie, trzy dyscypliny, trzy dystanse - przygoda w Brodnicy

  Wiadomo jakie mieliśmy wejście w wionę. Wiadomo, że pogoda nie rozpieszczała. Znajomi ze stowarzyszenia Nadaktywni startowali w Triathlonie w Olsztynie (14.05.2017) gdzie woda dosłownie zapierała dech w piersiach. Tydzień po Olsztynie przyszła pora na mój start. Start, gdzie w końcu wybrałem się z małą grupą 'żelaznych ludzi'.
  Każdy z nas miał do pokonania różne dystanse - Mirek dystans 1/2 Ironman (1.9 km pływania, 90 km rower, 21.1 km biegu), Alek dystans 1/4 Ironman (950 m pływania, 45 km rower, 10.55 km biegu), oraz autor tego posta, czyli ja na sprinterskim dystansie 1/8 Ironmana tj. 475 m pływania, 22.5 km rower, 5.275 km biegu. Każdy w innej bajce, jednak dyscyplina ta sama.
  Niedziela 24 maja miała sprawdzić, kto przepracował na treningach zimę, kto oglądał seriale i zajadał pizzą zapijając colą light oszukując tabele kalorii, a kto wejdzie w kolejny sezon z formą życia. Było ciekawie, emocjonująco, ze zwrotami akcji. Prawie jak w brazylijskiej telenoweli, ale obyło się bez wyciskania łez jak podczas krojenia cebuli.
Jak to wszystko się zaczęło, rozwinęło i zakończyło? Zapraszam Was do zapoznania się z relacją z tej imprezy.

   Sobota. Gorące popołudnie, słońce zagościło się na dobre zalane niebieskim kolorem bezchmurnego horyzontu. Przyjeżdża po mnie Mirek. Pakujemy rowery i resztę sprzętu. Ruszamy.

Mirek: Wiesz, że nocleg, który zarezerwowałeś, jest 14 km od miejsca startu?
Ja: No tak.
M: Wiesz, że ja startuję o 9:00, Alek o 10:45, a Ty o 11:30?
Ja: Wszystko się zgadza.
M: Pytanie jak rozwiążemy kwestie transportu. Jeden wstanie i zawiezie wszystkich na dwa lub trzy kursy autem?
Ja: Albo każdy sam dojedzie rowerem na start. A później tak samo wróci.
M: Tylko będzie trzeba wrzucić na ramię piankę do pływania, buty i resztę sprzętu, chyba, że masz jakiś inny pomysł?
Ja: Poczekaj chwilę <włączam wyszukiwarkę noclegów w okolicach Brodnicy>
M: Kiedyś nie raz jak jechałem pociągiem do miejsca docelowego, zawsze znajdywało się kwaterę, na gorąco, będąc już na dworcu.
Ja: Spokojnie, zaraz coś się wymyśli. Kiedyś jadąc na festiwal do Gdańska, dzwoniłem jakieś 30 razy, aby zarezerwować nocleg... <dzwonię...>
M: Ok.

Mija 30 minut, dzwonię dalej... już 12-sty telefon z kolei...
Brodnica: Halo!
Ja: Witam, potrzebuję noclegu dla trzech osób. 
B: Kolarze?
Ja: Między innymi.
B: Nie ma problemu, są miejsca.
Ja: Super, to rezerwujemy. Pytanie... jak daleko od miejsca startu?
B: Po drugiej stronie ulicy.
Ja: Ok.
B: Do zobaczenia!

Mirek: Mistrzem punktualności to nie jesteś, ale w czym innym nadrabiasz.
Ja: Trzeba umieć w życiu zachować zimną krew.

  Praktycznie bez żadnego postoju, po za odbiorem Alka w Łapach, wyruszyliśmy w stronę jeziora Niskie Brodno, obok którego mieliśmy nocleg. 420 km podróży minęło w mgnieniu oka. Zaskoczę Was, bo minęła w tle wspólnych rozmów o sporcie, triathlonie, sposobach ulepszania i śrubowania swoich osiągnięć. Doszliśmy do wniosku, że czas mija nieubłaganie, kolejne starty, kolejny sezon, kolejny rok... i jak na wiele rzeczy w życiu mamy wpływ, tak czas oszukać możemy jedynie na zawodach przełamując swoje rekordy :) Z tą złotą myślą dotarliśmy na miejsce.

Bojki startowe na wodzie, w tle wiatraki.

   Ulica Wczasowa, teren biura zawodów. Parkujemy auto, idziemy z marszu odebrać pakiety startowe. Po odbiorze pasta party - wreszcie jedzonko, makaron z sosem dobrej jakości. Oczywiście nie mogło się obyć bez dokładki :) Chwilę później rzut okiem na jezioro. Jest wietrznie, ale słonecznie. W głowie buzuje nam już adrenalina i coraz intensywniejsze myśli o tym, co będzie nazajutrz. W oddali podziwiam elektrownie wiatrowe, na powierzchni wody boje znakujące dystans pływacki. Cały ten widok pobudza jeszcze mocniej, a w żyłach krew zaczyna pulsować. Póki co do startu zostaje jeszcze kilkanaście godzin. Szybkie zakupy i do spania...

Wyjście z kwatery.

   Zanim nastąpi sen przed zawodami, sprawdzamy najpierw warunki noclegowe. Właściciel chyba nie obchodzi Dnia Ziemi. Syf w łazience, w salonie okruchy. Jak by tego było mało, podwójna stawka za nocleg...
Jedynym plusem była lokalizacja - dosłownie można było się przejść na start umiejscowiony po drugiej stronie ulicy w szlafroku, japonkach, z gazetą pod ramieniem i kubkiem zielonej herbaty w ręku.

Rowery, już w strefie zmian.

Pobudka. Mirka słyszę w kuchni obok, Alek jeszcze śpi. Wstaję, zanim Mirek uda się na start.
Ja: <zaspany> Cześć. Masz pompkę?
Mirek: <w lekkim szoku> Tylko zwykłą, ręczną.
Ja: Może być. Zapomniałem wczoraj napompować koła.
Mirek: Dobry jesteś.
Ja: Ok, dzięki, wracam spać, powodzenia.

  Pobudka po raz drugi. Idę do kuchni wrzucić owsiankę na talerz. Nagle przez okno dostrzegam jak zawodnicy startują na trasę kolarską. Jem śniadanie i oglądam zawody na żywo, nie wychodząc z kuchni. Może luksusów tu nie ma, ale też jest ... (znany cytat z filmu Chłopaki nie płaczą :).
  Chwila medytacji i wybieram się na start. Tętno buzuje coraz mocniej. Pełna koncentracja. Tak jak lubię. Wkładam piankę, czepek, okularki. Odrazu wchodzę do wody... I przypomniało mi się jak brałem przez tydzień prysznice w zimnej wodzie, aby przygotować się na najgorsze. Było hardkorowo... gdy tak się masakrowałem prysznicami. Bo teraz, gdy wchodzę do jeziora... jest jak w wannie! Jak to mówią, przygotuj się na najgorsze i oczekuj najlepszego.

 Przepłynąłem wzdłuż i wszerz teren przy plaży, aby się rozgrzać. Czuję się jak ryba w wodzie :) Wszelkie obawy prysły, na twarzy pojawił się uśmiech. Start z wody.

fot. Bikelife

  Jestem pobudzony, jak maturzysta przy wejściu na salę egzaminacyjną. Pełen fokus. Płynie mi się przy tym luźno, bez spiny, pełen spokój. Obok mnie ktoś zaczyna płynąć żabką, ktoś wpływa mi na nogi. No nie! Myślę sobie... 65 osób płynie nie małym jeziorem i trzeba tak się pchać?

  Mijam w moment kolejnego żabkowicza, oczywiście zapas dystansu zachowuję, aby nie dostać z pięty i nie polecieć z nokautem, niczym Kliczko w walce z A. Joshua w 12 rundzie.

  Wyjście z wody.
Spiker: Dawaj, dawaj, biegnij! - długo nie musiał namawiać.
  Wpadam do strefy zmian, ściągam piankę, szybko wskakuję na rower.
Mijam wolontariusza - Dawaj dalej! Wejście na rower za linią! Przekraczam linię, wskakuję, jadę.
Kolejny wolontariusz - Tracisz rundę! Coo...?! <coś musiało mi się przesłyszeć... wszystko zrobiłem zgodnie z przepisami, chyba, że miał na myśli 'kręcisz rundę'>
  Wyrzucam wodę z ucha aby lepiej słyszeć, a tu na otwartym kawałku trasy kolarskiej, dudni wiatr.
W dodatku czip do pomiaru czasu, który mam przytwierdzony na kostce zaczyna się luzować. Cholera! Dojadę do końca roweru i zakleję go jak trzeba, już w strefie zmian, o ile wcześniej nie odpadnie... Rower mija szybko, na podjazdach mam tyły, ale z górki nadrabiam. Pierwszy raz jadę na przystawce czasowej - lemondce i uważam na zakrętach, aby nie wypaść z toru jazdy. W międzyczasie podziwiam piękne widoki, pola rzepaku, łąki, rozpościerające się na rozległych terenach kujawskiego pojezierza. Jest pięknie... Tak zlatuje mi 22.5 km roweru, jak za pstryknięciem palca.
 

fot. Bikelife

  Strefa zmian. Szybkie przejście na buty, czapeczka, okularki i heja, zmykamy dalej na ponad 5 km biegania :) Jak się czuję? Czuje rezerwę, czuję, że przejazd rowerem poprzedzony pływaniem wykonałem na 90 %. W nogach jest moc, jest siła i planuję wykorzystać to jak najlepiej.
  Tak jak rower prowadził przez ponad kilometrowy podjazd, tak teraz równolegle, tą samą droge pozostało pokonać przebierając żwawo nogami. Mijam kilku zawodników, wypatrując, który ma czarny numerek startowy. Póki co same białe, czerwone... Doganiam kolejnego i mijam... Biegnie mi się lekko, luźno i przyjemnie. Czy zostawiłem za dużo rezerw na ten podbieg? Mimo wszystko, cieszę się tym co jest, że zostało 3 kilometry i jesteśmy w domu :)

fot. Bikelife

  Przed nawrotem dostrzegam dwóch zawodników z czarnymi kolorami numerów startowych. Oceniam, że brakuje mi jakieś 400 metrów do następnego. Zawracając postanawiam włączyć piąty bieg. Żwawo doganiam jednego, pozostaje kolejny. Jednak widzę, że tu nie będzie łatwo, czas więc jeszcze bardziej wejść w obroty. Podkręcam więc tempo, na zegarku jest już 3:45 min/km. Pogoda, tak jak na początku zawodów, chmury, 18 stopni, a więc nie za chłodno, ale na triathlon, idealnie. W między czasie mijam kawałek bruku zasypanego piachem, tak jakbym skakał między kałużami, aby mieć lepszą przyczepność i 'kontakt z ziemią' (jak by to powiedzieli astronauci podczas misji Apollo 13). Mam to po chwili za sobą. Już kilkanaście, kilka metrów, mam... kolejnego zawodnika, biorę chwilę na głębszy oddech, cisnę dalej. Teraz łapię rytm z górki na pazurki - ostatni kilometr biegu. Tutaj już jest gęsto, jest wesoło, jest gwarnie, coraz więcej kibiców z transparentami, tabliczkami, więcej uśmiechniętych twarzy. Aż chce się biec! Nie mam już przed sobą praktycznie nikogo, jednak postanawiam postawić kropkę nad i. Micha sama mi się cieszy. Wiem, że wbiegam na metę z rezerwą, zerkam na zegarek i wiem, że zrealizowałem swój plan. Kilometry na biegu przedstawiają się następująco 4:00, 3:55, 3:47, 3:38, 3:35... iiii JEST! KONIEC, wpadam na metę! Uszczęśliwiony w duchu, na twarzy maluje się nadal skupienie, które po chwili zastępuje UŚMIECH :-) Spiker mówi: Pan Kamil Kołosowski, miejsce czwarte. Po krótkiej rozmowie okazuje się, że miejsce drugie! w kategorii wiekowej oczywiście.

  Dodatkowo ucieszył mnie fakt, iż nastąpiła poprawa o 3 minuty względem poprzedniego startu, 'awansowałem' na podium, zajmując teraz miejsce 2 w kategorii wiekowej. Dodatkowo jest to najwyższa lokata jaką kiedykolwiek zająłem w zawodach triathlonowych. Jestem z siebie dumny. Na mecie czeka catering pełen cytrusów, bananów, napojów... a wierzcie, nawet po przeprawie sprinterskim traithlonem smakuje to jak dobrodziejstwa Bogów :) Nie mówiąc już o zawodnikach, którzy kończyli jeszcze dłuższe dystanse. Szacunek im za to, bo dla mnie narazie, frajdę sprawia szybkie sprintowanie. Czekam na resztę - Alka, Mirka. Mega pozytywni ludzie dookoła, z wieloma wchodzę w dyskusje, czas ten mija błyskawicznie, w tym gronie panuje pozytywna atmosfera, pełna przyjaznego nastawienia i radości, poznaję kilka nowych osób. A pomyśleć, że jeszcze przed chwilą ganialiśmy się na trasie. I to jest piękne w sporcie.
  Wbiega Alek, wykręca życiówkę. Gratulacje. Zajmuje 5 miejsce open, 1 w kategorii! W międzyczasie idziemy coś zjeść, głód po za pragnieniem jest teraz na szczytowym szczycie piramidy najważniejszych potrzeb. Czas znowu szybko mija... Wbiega Mirek, 8 miejsce, 1 miejsce w kategorii. Brawo!

fot. Bikelife

3 x Nadaktywni, 3 x podium!

Teraz czas na kolejne starty, a będzie to Korycin na dystansie 1/8 IM oraz Sokółka - Sprint.

Zostaw komentarz na moim fanpage na facebooku, jeśli uważasz ten wpis za wartościowy - będę wdzięczny.
Jest dla mnie ważna informacja zwrotna oraz dodatkowa motywacja do prowadzenia bloga.

Do usłyszenia!

Moje przygody w krainie Rospudy

  Hej! A może kopę lat, świetlnych. Dawno nic tu się nie działo. Czas więc na wiosenne porządki i odkurzyć palenisko motywacji. Mam bowiem dla Was zastrzyk pozytywnej energii. Żadnych igieł, kroplówek, zakazanych substancji. Opiszę tu, dlaczego warto walczyć do końca, jak o sukcesie decydują detale oraz wpływie samoświadomości na losy biegu w którym brałem udział. Nie po to, żeby się chwalić, ale po to by na swoim przykładzie dać wam cenną lekcję :) To zaczynamy!

  1.05.2017 - początek majówki, święto pracy, w końcu pogodny dzień. Ochoczo wskakuję do auta i ruszam na miejsce biegu - okolice Bakałarzewa. Gps mnie kieruje, więc poddaje się wszelkim komendo, prawo, lewo, prosto. Docieram tak gruntową drogą na miejsce startu. Mam zapas, bo jestem już o godzinie 11:20, zatem ze sporym zapasem... miejsce startu: Rynek Bakałarzewo.
   Patrzę na telefon, po czym ponownie na horyzont. Jeszcze raz na telefon i ponownie na horyzont. Co widzę? Widzę stodołę, pole, kilka drzew na krzyż. I co dalej? Zawracać się z powrotem do domu, czy szukać dalej. Wpisuję inną ulicę i... mam 10 minut do Bakałarzewa, właściwego. GPS to jednak dwustronny biegun zła i dobroci w jednym :) Dojeżdżam o godzinie 11:30. Uprzednio mijając pagórki, wzgórza i doliny - upewniłem się, że to nie będzie szybki bieg, a raczej taktyczne rozegranie.

  Odprawa, biuro zawodów, rozgrzewka, która zajmuje mi... zaledwie 10 minut. Niestety, przez spóźnienie nie byłem w stanie nadrobić bezcennych minut i już miał nastąpić start. Po drodze spotykam innych biegaczy z Białegostoku. Jest całkiem przyjemnie, czuję luz, spokój. Pogoda - słońce, kilka chmurek, tereny - bajkowe. Chce się tu być i czuć świeże powietrze masujące płuca. Byłoby idealnie, gdyby nie wiatr. Bajki są jednak na szklanych ekranach, więc cieszę się tym co jest.
 Witam się z Białostocką Sektą Biegaczy, nagle słyszę start. Najpierw miał być honorowy, następnie mieliśmy wspólnie ruszyć startem ostrym.

- To teraz mamy start honorowy? - pytam Marcina, nagle rozlega się wystrzał... <START>!
- Nie mam pojęcia. - po czym cała grupa przede mną biegnie rusza ostro i zdecydowanie...

...z regulaminami na biegach regionalnych i innych tej rangi, bywa tak, że zdarzają się wpadki. Zwłaszcza przy pierwszych edycjach biegów. Nie są to zawody rangi mistrzowskiej, międzynarodowej, czy olimpijskiej, więc nauczyłem się, że denerwować się można jedynie ze stratą dla siebie, bo na pewne rzeczy nie mamy wpływu :)

  Zaczynając tak bieg, przyszło mi wyprzedzać całą stawkę zaczynając praktycznie od ostatniego biegacza, ponieważ nie zdążyłem ustawić się w czubie. Przyszła więc pora na wyprzedzanie i pogoń. Tak znajomą z przeszłych biegów. Widziałem z daleka te kilkadziesiąt osób, które sznurem pędziło w Półmaratonie Doliną Rospudy, oraz Biegu Bakałarza (12 km), które to były startem łączonym. Po około 500 metrach ujrzałem wysoko na niebie... rozległe, długie linie. Tak, nie brałem żadnych wspomagaczy. Był to linie wysokiego napięcia wijące się pomiędzy przełamaniami dolin, tak wysokiego, na wysokim sklepieniu nieba. Chyba najwyższe słupy jakie widziałem do tej pory, może wyda się to śmieszne, ale taka zwykła rzecz, a zrobiła na mnie duże wrażenie, potęgi rozwoju, a jednocześnie połączenia rozwoju człowieka z nieokiełznaną naturą.
   Biegłem tempem 3:45 min/km. Biegło mi się lekko, przyjemnie. Po tej beztroskiej chwili, nastąpił zakręt do lasu, gdzie nawierzchnia zamieniła się w gruntową drogę pośród terenów leśnych. Tutaj tak naprawdę zaczął się bieg. Przed sobą miałem trzech biegaczy w równych, kilku metrowych odstępach. Traciłem do nich jakieś 150 metrów. Stopniowo starając się skracać dystans, bez szarpania tempa. Miałem wrażenie, że spokojnie wyprzedzę ich, gdy nagle pojawiało się wytrącające z rytmu mniej lub bardziej strome wzniesienie. Trzeba było zapanować nad szalejącym wtedy tętnem i wrócić do stabilnego poziomu i równego tempa, gdy górka się kończyła. Po trzech kilometrach wiedziałem, że mimo dobrej formy, pozostałe dziewięć nie będzie spacerkiem. I tym razem, w odróżnieniu od innych zawodów, gdzie miałem biec mocno, nieco zluzowałem. Na piątym kilometrze dogoniłem Daniela - biegacza, który miał za sobą sporo startów i doświadczenia

-... - słyszę jak coś do mnie mówi.
-Co mówisz? -pytam przedzierając się przez wysokie tętno.
-Adam mówił, żeby się Ciebie trzymać!
-Ok -pomyślałem, po czym przyspieszyłem.

   Szósty kilometr. Zgubiłem Daniela, oraz drugiego biegacza zaraz przed nim. Biegnę z Konradem, zawodnikiem z Gołdapii. Jak się zorientowałem nabiegał życiówkę na 5 km w czasie 16:57 min. Nieźle. W szczycie formy kręciłem 17:29 minuty, a teraz szczyt ma dopiero nadejść. Postanowiłem więc, że będę się go trzymał, zwłaszcza, że biegacz ten pochodzi z wzgórzystych terenów Gołdapii, a co za tym idzie na niejednej górce zjadł zęby. Nie to co ja chłopach z Podlaskiej równiny :)
  Zauważyłem, że na górkach ode mnie ucieka. Na płaskim, ja go doganiam. Mimo luzu, nie prowokowałem ucieczki, tak biegliśmy ramię w ramię. Wtedy około siódmego kilometra mamy długi podbieg. Jakieś 250 metrów stromej górki o kilku stopniowym nachyleniu z grząskim piaskiem.
- Sama radość... pomyślałem, po czym zauważyłem jak spada mi tempo, oddech szaleje, a Konrad rusza do przodu zostawiając mnie na jakieś 50 metrów w tyle. Po 250 metrach podbiegu, miałem dość, wtedy wzniesienie złagodniało... po czym wbiegaliśmy pod górę kolejne 100 metrów. O fuck!- rzuciłem w myślach. To pozamiatane. Kończąc te dwa podbiegi na chwile zwolniłem, aby uspokoić oddech i spłacić dług tlenowy zaciągnięty podczas tej szarpaniny pod górkę. Miałem wrażenie, że biegacze za mną zaraz mnie dościgną. Teren się szybko wyrównał, czułem, że jestem zregenerowany. Dałem lekko po zaworach i już doganiam biegacza z Gołdapii. Wiedziałem, że wszystko rozegra się w ostatnich minutach zawodów. Dlatego mimo rezerwy, ponownie zachowałem spokój. Nie wiedziałem, czy znowu kolejna górka nie zaskoczy i nie zgwałci moich płuc :D
 Wybiegliśmy z powrotem na prostą, nad którą przebiegały linie wysokiego napięcia. Tętno było również wysokie, zwłaszcza, że na biegu po asfalcie czuję się jak ryba w wodzie. Tempo 3:45 min/km, pomimo, że teraz mamy finisz pod lekką górkę. Konrad biegnie poboczem, ja trzymam się asfaltu. Nieoczekiwanie zaczyna mi uciekać. Mamy zakręt, obserwatorzy, dopingujący po dwóch stronach drogi. Ostatnie 500 metrów, a ja tracę już jakieś 20-30 metrów przed finiszem. Nie dopuszczam do siebie jednak, że pozwolę sobie wypuścić tą szansę z rąk i nóg. Tempo 3:35 min/km. W płucach jest rezerwa, nogi jednak jakby nie miały tej szybkości po leśnych górkach... Dam radę! Mówię w myślach. Po czym włączam sprint, a finisz na zakręcie tuż tuż... Doganiam Konrada, wbiegamy prawie co do milimetra, jednak to ja przyspieszałem do samego końca...

 

  Odrazu gratuluję mu za wytrwałość, przybijając serdeczną pionę.
Spiker w głośnikach wyczytuje:
Kamil Kołosowski, miejsce 4...
  Ehh... pomyślałem, to nie jest pierwszy raz, gdy czuję niedosyt po zawodach. Trzeba będzie się postarać innym razem.
Podchodzę jednak do organizatora, który miał już świeży wydruk wyników na patelni.
Kamil Kołosowski wyrywa 3 miejsce z przewagą 1 sekundy!

   Radość, a jednocześnie utożsamiam się z zawodnikiem który przybiegł 'za mną'. Zwracam uwagę na to, aby nagrodę rozdzielić, ex aequo. Wielokrotnie bowiem czułem niedosyt i przygnębienie jak to jest gdy pewne detale decydują o efekcie końcowym. Przy wyczytywaniu spiker wspomniał o tym sprinterskim finiszu, pudło było jednak rozdzielone. Tym samym zająłem 3 miejsce ze 109 startujących.

Linie wysokiego napięcia i strefy wysokiego tętna jednak dobrze współgrają :)

Tak czy inaczej, czego się nauczyłem i w czym utwierdziłem oraz co chcę wam przekazać z tej przygody:

1. Jak wierzyć to do końca
2. Szczęściu trzeba pomagać
3. Kryzysy się pojawiają zawsze, Ty decydujesz co z nimi zrobić.
4. Plan, strategia, czasem znaczą więcej niż bieg w stylu jeźdźca bez głowy.
5. Bieganie jest piękne, a zwłaszcza w Dolinie Rospudy :)

   W odróżnieniu do innych startów, postanowiłem zaznać relaksu. Po biegu było ognisko, losowanie nagród. Podziękowałem organizatorom za starania, wyrażając nadzieję, że kolejne edycje będą jeszcze lepsze.
Zwiedziłem tereny w okolicy rzeki Rospuda, jezioro Sumowo, położone nieopodal bunkry. Czuć różnicę zwiedzając lasy obok miasta, oraz lasy, w Dolinie Rospudy gdzie przyroda jest dziewicza, zarówno pod względem czystości powietrza, oraz... obecnością ptaków - miało się wrażenie pobytu w ogrodzie ornitologicznym. Świetne miejsce, świetny dzień!

 

Podchodząc do tych zawodów oczekiwałem najlepszego - bez parcia na wynik, jednocześnie byłem przygotowany na najgorsze. Wiara pozwoliła mi doświadczyć nieprawdopodobnego :)

Wyniki, przyjemność, zdrowie... co Cię motywuje?

   Poruszę dzisiaj temat motywacji i o tym, jak nasze nastawienie do sportu może wpływać na nas stymulująco lub demotywująco.  Bywa tak w ludzkiej naturze, że przyjemność jest najważniejsza, bo jako ludzie jesteśmy zaprogramowani na unikanie cierpienia. Często robimy coś najniższym nakładem sił i środków aby osiągnąć swój cel.
   Odkąd pamiętam, zawsze moim wzorem byli sportowcy z najwyższego szczebla. Gdy byłem małym brzdącem nie wierzyłem w siebie i swoje możliwości. W ich postawie widziałem coś wielkiego, marzenia, za którymi mogę podążyć. Brakowało mi jednak iskry do tego aby od najmłodszych lat iść ich śladami walcząc o marzenia bycia najlepszym. Miałem zostać piłkarzem, miałem. Od 16 roku życia zacząłem chodzić na siłownię. Wtedy moim idolem jak wielu innych 'pakujących' żelazo w bicki chłopaków był A. Schwarzenegger. Po 8 latach jednak coś się we mnie wypaliło bo nie widziałem celu. Wtedy przyszło bieganie, a po bieganiu triathlon, mimo, że bałem się pływać...

  

 Zmiana priorytetów

 

   Kręciła mnie rywalizacja, odkryłem to dość wcześnie (gry komputerowe gdzie liczyły się rekordy) a w życiu realnym dość późno (bieganie). A w zasadzie najbardziej kręciły mnie wyniki, gdzie czarno na białym mogę porównać się z innym i stwierdzić. No Kamil jesteś niezły!

Cały czas jednak czegoś mi brakowało. Nawet jak udawało mi się stawać na podium w kategoriach wiekowych czasem w Otwartych w biegach, a następnie gdy spełniłem marzenie o pudle w triathlonie - Volvo Triathlon Ełk. Coś się zmieniło...

 

 

Zmiana nastawienia

   Od kilku miesięcy staram się realizować plan przygotowawczy do sezonu startowego 2017. Mam w planie zaliczenie całego cyklu Volvo Triathlon Series. Jest to pierwsza seria zawodów na szczeblu ogólnopolskim do której podejdę. Mam z tyłu głowy jednak inną motywację. Na treningach nie wylewam z siebie już siódmych potów. Owszem treningi są intensywne. Jednak teraz staram się odczuwać z tego więcej frajdy. Jak to się stało? Zabrakło mi w tym co robię pewnego luzu, swobody. W 2015 roku miałem ciąg 6 tygodni zawodów pod rząd. Bieganie na max co weekend. W 2016 przed biegiem Hajnowska Dwunastka i ostatnimi zawodami w sezonie zrezygnowałem. Moja głowa odmówiła wyjścia na trening, a ciało mimo regeneracji było w podobnym marazmie. Sport w końcu ma być również przyjemnością, jeśli nie mam z tego chleba, a przygodne nagrody i nie walczę o Igrzyska Olimpijskie. Czasami jednak ego wraz z ambicją nakazują aby zawinąć rękawy i cisnąć, cisnąć, cisnąć... O ile oba podejścia są skrajne - albo przyjemność, trening dla relaksu, niczym bujanie na hamaku nad mazurskim jeziorem albo wyniki na treningach w stylu zajazd nóg jak orką po polu. Czy można te bieguny połączyć?

Łączenie przyjemności z wynikami 

  W ostatnich miesiącach jednocześnie uczę się tego, że trening to nie tylko odfajkowanie kolejnego przystanku do zrobienia wyniku. To jest oczyszczanie. Oczyszczanie ścieków codzienności z własnej głowy, z napięć, stresu, trudnych emocji. Sport na poziomie rywalizacji i zdobywania najwyższych celów to często wyparcie emocji które są w nas - odkładamy pewne emocje, przeżycia na bok, związane z szarą codziennością lub próbujemy od nich uciec. Czy to dobrze? Moim zdaniem i tak i nie - to zależy od naszych priorytetów.
Nie zawsze tak musi być, że liczy się wynik, miejsce, życiówka, zrobiony dystans - pierdyliard IronManów, 10 x Ultra po Himalajach, bo wtedy to lepiej brzmi. Można też cieszyć się bieganiem, pływaniem, jazdą na rowerze bez parcia. Można też cisnąć po wynik. Uważam jednak i staram się to wprowadzać w życie coraz częściej - najważniejsza jest równowaga - radość z wyników oraz przyjemność z samego uprawiania sportu przy czym dla każdego te dwie skrajności mogą istnieć oraz wzajemnie się nie muszą zazębiać czy przenikać. Odkryłem, że taki sposób jest dla mnie najbardziej korzystny, najbardziej służący...

A jaka jest Twoja motywacja? 

Wynik, przyjemność, zdrowie, wyżycie się... a może coś ekstra?

Spirulina - najstarsza forma życia w diecie sportowca

 ~ Czym jest spirulina? ~

 

  Moje pierwsze skojarzenie było takie: co to jest za używka, co to za chemia, pokarm dla rybek... a tu okazuje się, że istnieje kilka naukowych faktów, pomagających lepiej zrozumieć co się kryje za tą tajemniczą nazwą. I w dodatku okazuje się również, że jest to jeden z najstarszych pierwotnych pokarmów dla zwierząt czy ewolujących ludzi. Jest królową białka. Czym jest spirulina?
 Spirulina to słodkowodne mikroskopijne algi, występujące tu od czasów pojawienia się życia na Ziemi. Jest jedną z najprostszych form życia. Od niepamiętnych czasów, jeszcze zanim Zenek Martyniuk nagrywał Oczy Zielone, spirulina stanowiła 'zielony' podstawowy element różnych łańcuchów pokarmowych. Jej nazwa pochodzi od spiralnych mikroskopijnej wielkości pasków, zbyt małych aby zauważyć je gołym okiem. Silne niebiesko-zielone zabarwienie pochodzi od chlorofilu oraz pigmentu o nazwie fikocyjanina (pigment wzmacniający odporność). Dzięki fotosyntezie algi i plankton zamieniają światło słoneczne na czyste białko, kwasy tłuszczowe, węglowodany i niemal każdy potrzebny do życia składnik odżywczy - chyba nie muszę dodawać, że jest to dla sportowca niezbędny zestaw wartości odżywczych.
 Spirulina jest niezwykle wytrzymała. Niektóre odmiany potrafią przeżyć w uśpieniu nawet bez wody, wegetując na kamieniach rozgrzanych do temp. 70 C. Dzięki tej odporności na ciepło spirulina zachowuje swoje wartości odżywce w różnych temperaturach będących wynikiem transportu / przetwarzania żywności. Spirulina żyje oraz jest pozyskiwana w warunkach, w których organizmy toksyczne nie są w stanie przetrwać - można więc pozyskać spirulinę zachowując sterylność i nie obawiając się jej skażenia*.

 ~ Wartości odżywcze ~

 

  Spirulina to superżywność. zawiera nadzwyczajne ilości składników odżywczych, w tym chlorofil, białko (18 aminokwasów, w tym wszystkie 8 niezbędnych), witaminy (A, witaminy z grupy B, E - niezbędne w procesach wysiłkowych oraz K), główne minerały, pierwiastki śladowe, niezbędne kwasy tłuszczowe, kwasy nukleinowe, polisacharydy, oraz szeroki wachlarz przeciwutleniaczy (opóźniających procesy starzenia).
  Była głównym źródłem białka dla większości mieszkańców Meksyku przez przeszło 5 tysięcy lat!
W końcu hasło w miejskim slangu "niezły Meksyk" czyli chaos, nieład dzięki spirulinie można było przetrwać :)
  Chlorofil w spirulinie wspomaga produkcję oraz oczyszczanie krwi. Fikocyjanina z kolei wzmaga produkcję komórek macierzystych - co z kolegi - wg. chińskich (nie amerykańskich ;) naukowców pobudza proces wytwarzania krwi, aby lepiej kręcić życiowe rekordy na zawodach. Zeaksantyna poprawia wzrok by lepiej widzieć na trasie. Beta karoten wpiera układ odpornościowy i wydłuża życie, aby dłużej cieszyć się treningami w trudnych warunkach.
 Spirulina przyczynia się również do wzmocnienia układu odpornościowego, wzrostu siły fizycznej.
Pozwala łagodzić skutki intensywnego wysiłku i przyczynia się do długofalowego wzrostu efektywności wysiłku, a także wydolności oddechowej. Stanowi jedno z najlepiej przyswajalnych białek, takiej przyswajalności nie posiadają nawet syntetyczne odżywki.

~ Jak dawkować ~

Standardowa dawka 11-20 gramów.

Dawka dla sportowców: do 30 gramów dziennie.

Spirulina występuje w formie proszku oraz tabletek. Spirulina powinna mieć świeży zapach, jeśli trafiłeś na taką o kwaśnym zapachu wybierz inną firmę.

~ Z czym to się je, się je to ~

Można dodawać do koktajli, dodawać do soków, sosów do sałatek. 

W dni treningowe po treningu, w dni nietreningowe rano i wieczorem rozdzielać porcję z dt na pół.

 

 Biorąc pod uwagę to bogactwo składników, padają teorię, iż można przetrwać bardzo długo spożywając jedynie algi! Wolę nie próbować tego typu metod, bo lubię sernik i kilka innych mniej superżywności :)

*Jest to koronny argument za tym, aby nie fiksować tak za wszystkim co jest Bio, kiedy kupujemy już zdrowe jedzenie. Bio opakowanie, Bio półki w sklepie, Bio kasjerka, która nam to jeszcze policzy używając na kasie bio dłoni, na której będą bio paznokcie w bio lakierze oraz bio paragon, na bio papierze z bio tuszem.  

Spirulina sama w sobie jest bio, więc nie ma sensu przepłacać :)